مدتی است زیاد به "ایمان" فکر می کنم.سعی می کنم دقیق شوم و تفاوتش را درک کنم با "تعصب" به کسی،فکری،گروهی،یا خیلی ساده به صفات و مشخصاتی صرفا به ارث رسیده با ژن ها یا جبرهای جغرافیایی.
ایمان را شاید بشود یک باور راستین و سنجیده شده و محک خورده تعریف کرد.اما بخشی که توجه افکار مرا جلب کرده نحوه دفاع از این باور است.
آن که ایمان دارد ولی تعصب ندارد،می تواند کسی باشد که در برابر سوالات و احیانا حملات دلیل و استدلال دارد،اما در ضمن هم می شنود و هم می بیند...
کسی است که قدر آزادی فکرش را می داند و آن را با هیچ چیز دیگر عوض نمی کند و در ضمن شجاعت و جسارت دارد تا فکرهای دیگری را هم تحلیل کند، و اگر لازم دید محتوای ایمانی اش را تغییراتی بدهد، و به آن اعتراف کند،و هرگاه بر سر ایمانش ماند با ادب و احترام با متفاوت بودن دیگران برخورد کند.
اما تعصب به نظر من شکل بسیار آزاردهنده ای از اسارت است..هر چه فکر می کنم می بینم ناجوانمردانه است که با داشتن تعصب مسئولیت سنگین یک دفاع و چانه زنی بی وقفه و همیشگی از اندیشه،شخص،گروه و هر چیز دیگری را به وجود و فکرمان تحمیل کنیم و درهای ذهنمان را ببندیم به روی تغییر و دیگر گون بودن ها...
دردناک می شود هم برای خودش و هم بقیه زمانی که این تعصب بجایی می رسد که نمی تواند هیچ پدیده ای را بجز از مجرای تنگی که برای خودش ساخته ببیند و دیگران و کنش هایشان را هم همانجا تحلیل و فضاوت می کند!
تعصب زندان طاقت فرسایی است که می توان برای خود ساخت!
کاش یادمان بماند ما انسانیم و اگر به آزاداندیشی باور داریم فراموش نکنیم که به هیچ کس،زمان،فکر،ایده،مکتب،مکان،شکل و ... تعهد وفاداری و خدمت بی سوال نداده ایم.
اگر تعصب به ایمان وجود داشته باشد اتفاقا به نظر من خوب است آنچه اسارت می آورد تعصب به ایمان دیگران است قبل از ایمان آوردن خودمان به ایمان آنان.....
من فکر می کنم هیچ فکر و ایده و ایمانی مطلق نیست.پس تعصب باعث میشه نتونیم رشد و تغییر کنیم و یاد بگیریم.
تعصب را من همیشه در مقابل تعقل دانسته ام و اینگونه تحلیلش کرده ام که تعصب جنسش از احساس است و تعقل جنسش از منطق. ایمان اما مفهومی سواست. که بیشتر جنسش از همان احساس است هرچند می توان به یک پدیده ی عقلانی هم مومن بود.
تعصب در هیچ حالی خوب نیست حتی زمانی که فکر می کنیم خوب است! اما تعقل همواره خوب است. و جامعه خوب جامعه ای است از جنس تعقل نه تعصب، عقل نه احساس، برنامه نه ایئولوژی...
بحثش مفصل است بانو...
برقرار باشی
تو متن گفته ام منظورم از ایمان چیه:ایمان را شاید بشود یک باور راستین و سنجیده شده و محک خورده تعریف کرد.
منظورم از ایمان لحطاتیست که فکر می کنیم کاری که انجام می دهیم و یا فکری که در باب موضوعی داریم درست است.شاید کلمه ایمان انتخاب مناسبی برای این مفهوم نباشد...فکر می کنم بازم!
می فهممت بانو ... ای کاش هر ایمانی ، ایمان راستین بود ....
چی بگم. دقیقا باهات موافقم.
به نظر من ایمان خیلی عمیق و تعصب خیلی سطحیه.
ایمان با آزادی برابره ولی تعصب صاحبش رو اسیر خودش می کنه. یه آدم آزاده می تونه به ایمان برسه یا اینکه ایمان کسی اونو آزاد کنه یعنی یه رابطۀ کاملا دو طرفه و لطیف ولی در مورد تعصب درست برعکسه.
اصلا خود دو تا واژه انگار کاملا گویاست. تکرارشون کن.!!! ایمان / تعصب
من همیشه ترجیح دادم بگن آدم مومنیه تا اینکه بگن متعصبه.
مبجث جالبی رو عنوان کردی. ذهنمو به کار انداخت. ممنون.
انسان باید همواره به چیزی یا کسی ایمان داشته باشه.
با تعصب مخالفم
به من هم سری بزن.
سلام مانلی جون خوشحالم که باز هم مینویسی.
لابد با خودت می گی این لادن کیه دیگه.
حق داری عزیزم. من از زمستان وبلاگت رو میخو نم ولی تا حالا کامنت ننوشتم و وقتی که دیدم داری از وبلاگ نوشتن دست میکشی خیلی ناراحت شدم. ولی به خودم اجازه ندادم که آدرس جدید ازت بخوام .
اومدم که بگم نوشته هات رو دوست دارم و امیدوارم همیشه بنویسی.
تعریفت در مورد تعصب محشر بوووووووووووود!